De hergeboorte van vergeten vrouwenkracht: Jeanne d’Arc (Johanna van Orleans)

Jeanne d’Arc: De vrouw die luisterde naar stemmen die de wereld liever niet hoorde

Ze was pas zeventien. Een boerendochter, zonder opleiding, zonder adel en zonder macht. En toch stond ze daar. In harnas op een paard en voor een leger van mannen. Niet omdat ze sterker was, niet omdat ze macht zocht, maar omdat ze iets voelde en daar trouw aan bleef. Jeanne d’Arc. In de geschiedenisboeken een heldin. In de kerkgeschiedenis eerst een ketter, later een heilige. En in het hart van wie écht durft te voelen: een vrouw die haar innerlijke stem belangrijker maakte dan de regels van de wereld. En precies daarom moest ze branden.

Geen toeval, geen waanzin, maar weten

Ze zei dat ze stemmen hoorde. Die van heiligen, van engelen. Ze zeiden haar wat ze moest doen. Was ze gek?
Of… was ze afgestemd op iets dat groter was dan het patriarchale systeem ooit kon bevatten?

Het is makkelijk om een jonge vrouw die weet belachelijk te maken. Om haar te reduceren tot een meisje dat ‘in de war’ was. Maar kijk wat ze deed: ze bracht koningen aan het twijfelen, priesters aan het wankelen, soldaten tot gehoorzaamheid. Ze liet zich niet buigen door titels. Ze koos voor trouw aan zichzelf. En dat maakt haar gevaarlijker dan welk leger dan ook.

De kracht van innerlijk leiderschap

Jeanne d’Arc leidde geen veldtocht omdat ze macht wilde. Ze leidde omdat ze geroepen werd, vanuit iets dat dieper ging dan logica, status of angst. En wat ze daarbij losmaakte… dat was niet alleen militair. Het was energetisch. Een jonge vrouw, die zich niet liet temmen, die niet op de achtergrond bleef, die zich niet verontschuldigde voor haar overtuiging. Ze wist dat het haar leven kon kosten. En toch ging ze. Want soms is roeping sterker dan zelfbehoud.

Ze had nooit moeten winnen. Niet van de kerk, niet van de koningen, niet van de mannen die eeuwenlang de waarheid bepaalden. En dus werd ze – toen ze niet langer te negeren was – gearresteerd, belasterd, verhoord, vernederd. Ze noemden haar ketter. Heks. Verdorven. Een meisje dat zich kleedde als man. Dat geen angst toonde. Dat sprak zoals een vrouw niet mocht spreken.

En toen ze geen spijt toonde, geen excuses maakte, geen schuld beleed… staken ze haar aan. Openlijk. Publiekelijk.

Maar vuur vernietigt geen waarheid

Haar lichaam brandde. Maar haar verhaal bleef. En sterker nog: haar verhaal groeide. Want ergens wist de wereld: deze brand was onterecht. Deze vlam verlichtte eerder dan dat hij uitwiste. En dus werd ze later heilig verklaard. Ongemakkelijk.
Maar noodzakelijk. Want Jeanne d’Arc was niet alleen een martelares. Ze was een herinnering. Aan vrouwelijke kracht die zich niet laat temmen. Aan leiderschap dat niet van buiten komt, maar van binnenuit.

Jeanne in jou, in mij, in ons

Zij is aanwezig in alle jonge vrouwen die opstaan. Vrouwen die weigeren zich te verstoppen. En vrouwen die zichzelf kunnen omarmen als volledig en durven zijn. Ook als de wereld anders van ze verlangd. Jeanne d’Arc werd ter dood gebracht. Maar haar kracht leeft voort. In elke vrouw die voelt, leidt en haar innerlijke stem serieus neemt. Ze is een symbool van trouw aan je innerlijke stem, jouw pad en de waarheid die in jou leeft. Zelfs als de wereld die niet wil horen.

Jeanne d’Arc is geen sprookje. Ze is de herinnering dat vuur je niet kan breken als je brandt van binnenuit.

Meer informatie

Zij die niet pasten – de hergeboorte van vergeten vrouwenkracht

Bronvermelding

Tekst: Mrs Moriah
Fotografie: Femdom-Lifestyle.nl