Zomaar een fantasie: Opgesloten tussen de vrachtwagens

De kilometers schieten onder zijn wielen door. Hij kijkt op de klok, 4.00 uur in de nacht. De wereld om hem heen slaapt nog, maar hij is klaarwakker. Zijn ogen op de weg gericht. Zuinig op de dames in zijn laadwagen. Op de radio klinken de zachte tonen van “The sound of silence”. Het lijkt alsof de woorden voor het eerst een weg vinden naar zijn hart. Alsof hij ze nu pas voor het eerst hoort. Zo komen ze bij hem binnen. Nauwelijks zichtbaar slikt hij een brok in zijn keel weg en zacht zingt hij mee met de woorden “Hello darkness, my old friend…”.

Eenzaam tussen al die mensen

Hij is bekend met het alleen zijn. “Alleen” is ook niet erg. Het is de “eenzaamheid” in een dicht bevolkte wereld die soms zijn keel lijkt dicht te knijpen. Het vergroot zijn verlangen naar de onderwerping aan Haar. Maar Zij laat zich lastig vinden. Menige dame ging Haar voor, maar kon de leegte van zijn volledige “zijn” nooit wegnemen. Hij grijnst bij de gedachte: “…bestond er maar een routeplanner voor Haar…”. Was het leven maar zo simpel. Over een paar dagen stond er een nieuwe afspraak op de planning, met een nog onbekende Dame. Na al die missers, al dat kaf, durfde hij er nog amper in te geloven. Bestond glanzend, goud koren nog wel?

Het zwarte leer in zijn cabine, verraadt zijn verlangen voor de scherpe observator. De meeste zullen de subtiele hints nauwelijks opvallen. Gelukkig maar, dat maakt “zijn geheim” veilig. De wereld is nog niet klaar voor zijn verlangen. Onbekend maakt onbemind.

De grens bereikt

Het is inmiddels 5.00 uur wanneer hij de grens van Nederland bereikt. Hij doet, wat hij altijd doet als hij zijn land weer binnenrijdt. De wagen parkeren en een kop koffie halen. Hij klautert zijn cabine uit, sluit de deuren en loopt het pompstation binnen;  in een rechte lijn naar de koffiemachine. Het geld heeft hij gepast in zijn handen. Hij weet het precies, het is immers een wekelijks ritueel. Het is rustig in de ruimte, het zal nog even duren voor de hectiek van de wereld zich weer volop laat horen. Maar op dit moment geniet hij nog even van de rust en de warme koffie.

Na zijn laatste slok, frommelt hij de beker in elkaar, gooit hem in de afvalbak, steekt nog even zijn hand op naar de kassière en loopt terug naar zijn vrachtwagen. Vlakbij houdt hij zijn pas in, hij ziet een schim bij zijn cabine staan. Hij ziet de persoon geen aanstalten maken de cabine open te maken, blijkbaar is het geen dief, maar in het schemerlicht kan hij op deze afstand ook niet zien wie of wat deze persoon dan wel is. Als hij echter dichterbij komt, ziet hij dat het een vrouw betreft, een lange vrouw, gehuld in een lange zwarte lederen jas.

Heldere lichte ogen

Wanneer hij vlak bij Haar is, draait Ze zich om en kijkt Zij hem recht in zijn ogen. Ondanks de schemering ziet hij de kracht die Zij uitstraalt. Haar heldere lichte ogen tonen Haar vastberadenheid maar hij ontdekt er ook een vleugje warmte in en zelfs een spottende glimlach. Haar verschijning is opmerkelijk, Haar lengte, Haar volslanke postuur, Haar kleding, de combinatie maakt Haar een imposante verschijning. Het volledige plaatje straalt een bepaalde overtuiging uit waarvoor hij aan de ene kant zou willen vluchten en aan de andere kant als een magneet naar toe wordt getrokken. Hij zou niets liever willen om daar ter plekke op zijn knieën te vallen en Haar voeten te aanbidden. Hij schrikt van de intensiteit van zijn gevoel. Wie is deze Vrouw? En hoe komt het dat hij zo heftig op Haar reageert? Hij is toch een stoere vent, voor niks en niemand bang? En toch…

Stralende glimlach

Ze schenkt hem een stralende glimlach wanneer Ze begint te praten: “Zo dickje, jij dacht dat je Mij pas volgende week zou treffen en dat je nog een week van “je vrijheid” kon genieten?” “Hahahahahaasaa, dom dommertje”. Haar lach dringt door tot de diepste vezels van zijn volledige zijn, alsof Ze een bullseye gooit op de plek waar alle zenuwen samenkomen.
Uit Haar zak haalt ze een metalen kooi, die ze laat bungelen aan haar lange vingers, gehuld in een zwart lederen handschoen. “Kijk eens? Een  mooie glanzende kooi voor het pikkie van dickie. Laat die broek maar zakken.”

In zijn hoofd heerst chaos, een rollercoaster aan gedachten. “Ja, nee, graag, wegwezen, vluchten, JAAAA, NEE toch niet!” Zijn spieren reageren echter instinctief, alsof ze jarenlang op dit moment hebben gewacht. Ze storen zich niet aan de chaos in zijn hoofd. Ze doen gewoon wat ze moeten doen en laten zijn broek zakken. Daar staat hij dan, op die parkeerplaats vol concullega’s, met zijn broek op zijn enkels. Tegenover een Dame die binnen een paar tellen een kooi om zijn pik heeft geplaatst. “Klik” hoort hij het slot dichtgaan. De sleutels worden door Haar aan een ketting om Haar nek gehangen.

Voor hij het in de gaten heeft, draait Ze zich om en loopt Ze weg. “Tot volgende week!”, hoort hij Haar nog roepen.

Een sneltrein in volle vaart

Hij trekt snel zijn broek weer omhoog, voor anderen hem in zijn kwetsbaarheid kunnen zien staan. Hij opent de cabine en neemt plaats achter het stuur. Zijn adem doet vermoeden alsof hij een marathon heeft gelopen en zijn hart dendert als een sneltrein in volle vaart. Het lijkt zich nauwelijks te beseffen wat hem zojuist is overkomen, maar de knellende metalen tralies van de CB bevestigen zijn herinnering… Zijn pik zit op slot. Minstens tot volgende week.

Hij start zijn vrachtwagen en vervolgt zijn weg. Aan de horizon lijkt de zon al op te komen, de wereld ontwaakt. Hij glimlacht en zingt met volle borst mee met de radio: “I’m walking on sunshine, wooah”…

Meer informatie

De mythen van de kuisheidsgordel
Gevangen in een kooi: De kracht van kuisheid controle

Bronvermelding

© afbeelding: 123rf.com
© tekst: Femdom-Lifestyle (Meesteres Moriah)