Oprechte interesse en aandacht kun je leren

15 februari 2023 Een reactie

De komende weken gaan we verschillende hoofdstukken plaatsen uit het boek “Welkom in mijn wereld van FEMDOM”. Dit keer hoofdstuk 1: “Oprechte interesse en aandacht kun je leren“. Binnenkort hoofdstuk 2: “Straf is gewoon straf”.

Oprechte interesse en aandacht, kun je leren

De bel gaat. Automatisch kijk ik naar de klok. Het is twee minuten over tien. Dat betekent dat hij twee minuten te laat is. Geen best begin.

Ik loop naar de deur, open deze en voor mij staat een man in pak. Zo te zien geen confectiepak, maar een goed zittend maatpak. Het verbaast me niet, hij had ooit al verteld dat hij was aangesloten bij een maatschap van advocaten. Eerlijk gezegd interesseert mij niet wat hij voor de kost doet. Hier, achter mijn deur, is hij van mij en heeft hij te doen wat ik zeg.

Zonder woorden, gebaar ik hem binnen te komen. Gedwee loopt hij naar binnen en sluit ik achter hem de deur. “Was het erg moeilijk om op tijd te komen?”, vraag ik zonder geïnteresseerd te zijn in het antwoord; het is eigenlijk meer een uiting van mijn ongenoegen, irritatie. Nog voor hij een of ander flauw excuus kan mompelen, grijp ik met mijn lange nagels vol in zijn ballen en druk hem met mijn andere hand omlaag zodat hij niet anders kan, dan netjes aan mijn voeten te knielen. Dat is zijn plek voor vandaag. Ik kijk letterlijk op hem neer en zie kleine zweetpareltjes op zijn voorhoofd verschijnen. Misschien wordt het, ondanks zijn slechte start, toch nog leuk vandaag. “Je kunt naar boven kruipen en daar op mij wachten, nikser.”

Met zijn dure maatpak kruipt hij over de vloer

Hij kruipt met zijn dure maatpak over de stenen vloer; het zal er niet van opknappen, maar daar kan ik niet mee zitten. Zijn weg naar boven gaat langzaam. Op zijn knieën de trap op, lijkt nog niet zo eenvoudig voor hem. Ik heb de tijd, hopelijk hij ook en zitten er vanmiddag geen cliënten op hem te wachten. Ik schenk mijzelf nog maar een kop koffie in en neem plaats aan de eettafel, ergens op de achtergrond hoor ik het geluid van zijn gezucht en gekreun.

De koffie is op, een tweede trouwens ook. Ik besluit maar eens naar boven te gaan. Mijn gang naar boven gaat aanmerkelijk sneller dan die van hem. Eenmaal boven, zie ik hem zitten. Precies zoals ik hem heb geleerd. Naakt, op zijn knieën met zijn handen in zijn nek. Zijn pak heeft hij netjes op een hangertje gehangen; het verwondert mij niet, waarschijnlijk heeft hij – voor het ophangen – zijn pijpen grondig geïnspecteerd op mogelijke stofjes van zijn kruiptocht. Ik glimlach bij het idee. Ik kijk naar zijn lichaam. Het ziet er goed onderhouden en fris geschoren uit. Fijn. Voor hem op de grond, ligt een cadeautje.

Echte waarde wordt bepaald door jouw interesse…

“Zo, je hebt het mooi laten inpakken. Wat heb je voor mij meegebracht?”, wijzend naar het pakje voor hem op de grond. “Hopelijk iets beters dan de vorige keer? Iets waar ik wél blij van word?” De vorige keer had hij een grote fles Lavender Extreme van Tom Ford meegenomen. Niet mijn geur. Hij stamelde nog iets over “dure fles…”. Ik heb hem aangekeken en gezegd: “De door jou betaalde prijs is voor mij onbelangrijk, de échte waarde wordt bepaald door jouw interesse en verdieping in mij!” Vervolgens heb ik de fles in de prullenbak gegooid. Hopelijk heeft hij ervan geleerd en dit keer een cadeau gekocht waaruit blijkt dat hij zich in mij heeft verdiept. Ik gebaar hem dat hij het cadeau aan mij mag overhandigen. Hij pakt het van de vloer en biedt het met gebogen hoofd aan. De manier van overhandigen is hij blijkbaar niet vergeten, hopelijk mijn boodschap ook niet.

Ik maak het pakje open en bekijk de grote fles Chanel N°5 in mijn handen, mijn favoriete geur. Ik glimlach. “Heel goed gedaan, blijkbaar kun je toch iets goed doen. Dat valt weer mee.” Ik leg de fles veilig weg en pak in het voorbijgaan een venijnige single tail.

“Nu nog leren op tijd te komen…”

Wordt vervolgd